Starbuck, van regisseur Ken Scott (2011)
Canadese veertiger ontdekt dat hij de biologische vader is van 533 kinderen en moet gaan besluiten of hij zich bekend wil maken.
De film start met een heel klinisch shot waarin een jonge vent door een verpleegster wordt begeleid naar een kamertje. Hij krijgt wat lectuur, tissues en een potje. De bedoeling is dat hij zich gaat afrukken en zijn zaad in het potje deponeert. Allemaal niet gemakkelijk, maar na wat pogingen gelukt het David.
Dan leren we David kennen als veertiger. Vrijgezel, wel een vriendin, werkt bij zijn vader en broers in de slagerij als bezorger. Hij heeft ook flink wat schulden, want hij krijgt regelmatig bezoek van schuldeisers die een voorliefde hebben voor waterboarding. Na ieder bezoek van de schuldeisers eindigt David met zijn kop onder water van zijn bad.
Dan vertelt zijn vriendin,Valerie, dat ze zwanger is. Maar ze wil pertinent niet dat hij de vader wordt. Ze gaat het kind alleen opvoeden.
Wanneer hij denkt dat er weer een schuldeiser in zijn woonkamer staat, blijkt dit een advocaat. Die vertelt hem het verhaal van Starbuck. En hoeveel moeite hij heeft gedaan hem op te sporen. Starbuck heeft namelijk zo'n 20 jaar geleden sperma afgestaan aan een IVF-kliniek. Om een of andere reden heeft de kliniek besloten om alleen zijn zaad te gebruiken en nu zijn er 533 kinderen, waarvan er 142 willen weten wie hun verwekker is.
De advocaat vertegenwoordigt de kinderen. Zij willen desnoods via een rechtszaak weten wie Starbuck is.Zo. Hier moet David even van bijkomen.
Hij vraagt raad aan zijn beste vriend, die advocaat is geweest. Die maakt hem eerst duidelijk dat hij, David, niet geschikt is als vader van kinderen. En dan neemt hij de zaak toch aan.
David krijgt een envelop mee naar huis, met de profielen van de 142 kinderen die willen weten wie hij is.In eerste instantie wil hij er niets van weten. Zijn leven is een puinhoop en hoeft niet nog groter te worden.
Dan pakt hij lukraak een blaadje uit de envelop en begint zich te lezen. Hij begint de persoon te observeren en krijgt er een warm gevoel bij. De volgende avond nog een, en zo verder. Dan besluit hij dat hij voor eens en altijd iets goed wil doen in zijn leven.
Hij wil de kinderen leren kennen en hun engelbewaarder worden. Maar of dat nu zo'n goed idee is...David (Patrick Huard) is een goede gozer. Het hart op de juiste plek, maar het is hem niet gelukt zijn leven op de rails te krijgen.
Ik moest een beetje denken aan Henry, uit Factotum. Maar hoewel hij Pool is, is alcohol niet een boosdoener. David krijgt het voor elkaar om steeds de verkeerde beslissing te nemen. Toch is het niet altijd zijn schuld.
Nu heeft hij het idee opgevat om als een soort guardianangel over 'zijn' kinderen te waken. Dat is een heel mooi gegeven.
En dat wordt in deze film erg goed uitgewerkt. Gaandeweg leer je ook dat hij niet alleen maar een prutser is.
Iedere keer als hij zich met het leven bemoeit van een van zijn biologische kinderen, komt daar iets moois en warms uit voort.Het is een droogkomische film.
Ik moest een beetje wennen aan het Canadese accent, want het een Canadese film die in Montreal is opgenomen.
Wanneer dan Polen de hoofdpersonages zijn, is dat even goed opletten.
De film was de beste Canadese film in 2011. Dus zeker de moeite waard om een keertje te bekijken.
Hij kwam een poosje geleden langs op Canvas.
Leuke feelgood-movie, zonder klef te worden. Toevallig heb ik nog een film van Ken Scott gezien.
Daar ga ik ook een review van maken.