Va Savoir, van regisseur Jacques Rivette (2001)
Franse zedenkomedie over theater en het leven.
De oude Rivette staat bekend om zijn 'moeilijke' films, maar deze is toegankelijker dan de vorige. Ook voor het zitvlees een opluchting, want deze duurt slechts twee en een half uur!
Actrice Camille (Jeanne Baliban) speelt bij een Italiaans toneelgezelschap. Ze is getrouwd met Ugo, de regisseur. Als het gezelschap in Parijs komt, wordt Camille geconfronteerd met haar verleden. Het was immers Parijs dat zij drie jaar geleden had verlaten toen haar relatie was stukgelopen. Ze wil haar ex opzoeken en dat doet ze dan ook. De ex, Pierre, blijkt te zijn hertrouwd met Sonia, een balletdanseres. Maar zodra Pierre zijn ex weer ziet, wil hij haar weer voor zichzelf. Oeps! Camille weet het nog niet; nog niet... Ugo, op zijn beurt. scharrelt wat bij met Do, een studente die hem helpt bij zijn zoektocht naar een 'verloren' manuscript van Goldoni. Dan blijkt Do de dochter te zijn van de vrouw die een bibliotheek beheert van Rivet, een vriend van Goldoni. En zo gaat het nog even door...
Het begin van de film ligt de nadruk duidelijk op het toneelstuk ' Come tu me voi', zoals jij me ziet. En het lijkt ook of Camille in het echt worstelt met het leven. Wil ik dit, wil ik dat... Het toneelstuk is een boel intellectueel gefilosofeer en soms moeilijk te volgen. Gelukkig slaat de film na een uur of zo een luchtigere weg in en wordt het een heuse komedie...
Camille was duidelijk de weg kwijt, net zoals Ugo, en het lijkt of de regisseur hiermee wil zeggen dat het leven een klucht is. Is het nu het leven dat het theater nadoet, of het theater het leven. Allebei?
Voor de liefhebber is het een mooie film met hele kleine details en luchtige humor. Je ligt niet schuddebuikend over je stoel, maar er zit wel een grijns op je gezicht. Toen ik de zaal verliet had ik het gevoel een leuke film gezien te hebben; en daar gaat het toch om?