Together van regisseur, Lukas Moodyson ( 2000).
Een film van mijn lijstje deze keer, want wie de eerste film van deze regisseur heeft gezien ( Fucking Amal) is nieuwsgierig naar verdere producten. Zijn tweede film gaat over een woongemeenschap en de mensen die daar leven.
November 1975, er wordt op de radio gezegd dat generaal Franco is overleden. De hele gemeenschap omhelst elkaar en joelt: Hoera hoera, Generaal Franco is dood! Uit de cassetterecorder komt S.O.S, van Abba. Er wonen een flink aantal mensen in de woongroep Tillsammans ( samen), ergens in een buitenwijk van Stockholm. Verschillende mensen zo zien we. Allereerst is er Göran, de groepoudste. Hij is een superpositivo die alles ok vindt. Er woont een stel die hebben ontdekt dat ze toch niet bij elkaar passen. De vrouw is nu lesbisch zo denkt ze. Haar ex-vriend vindt het prima zolang ze hem maar met rust laten. Dan is er nog een marxist die contant wil discussiëren over theorieën. Enfin het is een mooi ensemble bij elkaar!
Of de groep in evenwicht is en tegen een stootje kan, wordt getest wanneer de zus van Göran bij hen komt wonen met haar twee kinderen. Elisabeth( die veel weg had van Tineke de Nooij van Veronica toen de tijd) heeft mot met haar man, die veel te losse handjes heeft en teveel drinkt. Haar entree is leuk. Er wordt weer eens gediscussieerd aan de ontbijttafel. Lasse is het zat dat zijn lesbische ex zonder slipje loopt en doet ook zijn broek naar beneden. Zo onder het mom van: "zou jij het leuk vinden als ik er ook zo zou bijlopen?". Net op dat moment komen Elisabeth, Göran en de kinderen binnen... Oeps! Eva en haar broertje hebben het al gezien: dit wordt niets!
Dat beeld wordt versterkt door wat ze de komende tijd meemaken in de gemeenschap. Eva is aan het puberen en zit vaak alleen in de bus van de gemeenschap. Ze krijgt gezelschap van de buurjongen die zich ook niet begrepen voelt.
Langzamerhand zien we dat de regels van de gemeenschap op de proef worden gesteld. Er vertrekken mensen en 'ontwaken' mensen. Zo vindt Göran het eerst goed dat zijn vriendin seks heeft met een ander, maar de maat is toch vol wanneer zij erom treurt als hij de groep verlaat.
Het is een, denk ik, realistisch beeld van de 70er jaren, waarin geëxperimenteerd werd met allerlei normen en waarden. Wat ook duidelijk naar voren komt in de film vond ik de eenzaamheid. Ook al woon je in een groep, toch kun je ontzettend eenzaam voelen of onbegrepen. De man van Elisabeth denkt eerst dat dit het is. Maar hij gaat drinken en beseft dan toch hoeveel hij van zijn kinderen en vrouw houdt.
Heel ontroerend, maar o zo realistisch nu, is het verhaal van Birger. Birger is ook gescheiden en ontzettend eenzaam. Hij laat de loodgieter komen voor een praatje en een biertje.
De film geeft je een lekker en goed gevoel als je de filmzaal verlaat en daar gaat het om. Ja dit juweeltje heeft een plekje veroverd in mijn filmhart!