Peppermint, van regisseur Pierre Morel (2018)
Nadat haar man en dochtertje op gruwelijke wijze zijn vermoord door bendeleden, gaat zij vijf jaar later op zoek naar gerechtigheid.
De film begint heftig. Je ziet een vrouw in een auto een man
vermoorden. Dit doet ze heel koelbloedig.
Dan gaan we vijf jaar terug in de tijd.
Riley (Jennifer Garner) en haar man, Chris (Jeff Hephner) wonen samen
met hun dochtertje, Carly (Cailey Fleming) in een buitenwijk van LA.
Het is rond de kerstdagen, en Carly is jarig en viert haar verjaardag.
Er zijn een aantal kinderen uitgenodigd.
Riley wringt zich in allerlei bochten om het feestje voor elkaar te
krijgen. Ze komt wat later.
Als ze thuis is, is er niemand. Het blijkt dat een andere moeder van
een meisje uit Carly's klas, ook een feestje geeft.
Behoorlijk last minute, maar de moeder is rijk en heeft daarom flink
wat invloed.
Riley besluit om samen met haar man, Chris, en dochtertje er het
mooiste van te maken. Ze gaan met zijn drieën naar de kermis en wat
lekkers eten.
Wanneer ze terug willen gaan naar de auto, loopt Riley nog even naar de
ijsverkoper voor wat servetjes. Als ze weer richting de auto loopt,
ziet ze hoe Chris en Cailey voor haar ogen, door zwaar getatoeëerde
mannen, uit een rijdende auto, worden doorgeschoten. Zomaar.
Ze raakt zelf ook flink gewond, maar heeft alles gezien. Als ze na
lange tijd uit een coma ontwaakt, is er een poltieman die haar vragen
stelt.
Hij kan zijn oren niet geloven, als ze zegt de mannen herkent te
hebben, dus er volgt een line-up, en hoorzitting. De advocaat van de
tegenpartij
probeert haar thuis te intimideren, en de rechter oordeelt op zijn
advies dat er niet genoeg bewijslast is. De mannen worden vrij
gesproken.
Riley trekt zich terug en verdwijnt vijf jaar van de radar.
We zijn weer in het heden als we zien dat de politieman promotie heeft
gemaakt.
En dan worden er ineens drie bendeleden hangend aan een reuzenrat
gevonden...
Interessante actiefilm over de corruptie binnen alle lagen van de
samenleving, en de macht van de drugsbendes en kartels.
Rechtspraak is iets wat bij een democratie hoort. Als je daar
aan gaat toornen, is het geen democatie meer. Maar ja. Mensen blijven
mensen,
en gevoelig voor het grote geld.
Jennifer Garner speelt een prima rol als de moeder die onrecht niet
accepteert, maar er iets tegen doet. Ik moest gelijk denken aan"mama is boos!"
In de VS is momenteel ook zoiets aan de gang. Echte onafhankelijke
rechtspraak, is een thema geworden. Kijk naar de Capitoolbestomers, die
zijn vrijgesproken. Dan moet je eigenlijk zo snel mogelijk zo'n land
verlaten en je heil ergens anders gaan beproeven.