Mr. Jones, van regisseur Mike Figgis (1993)
Portret van een manisch drepressieve man, die in zijn
manische periode een vrolijke alles durvende , charmante man is.
In tegenstelling tot zijn depressieve periode.
Richard Gere
speelt de sterren van de hemel als de hele vrolijke uitbundige
levensgenieter, meneer Jones.
Tenminste, we
denken dat hij zo heet.
Wij gebruiken ook vaak de naam Jansen... Maar
telkens
als hij iets uitbundigs heeft gedaan, belandt hij in een psychiatrisch
ziekenhuis.
Zo probeert hij zijn evenwicht te bewaren op een balk van
een gebouw
en verstoort hij een muziekvoorstelling.
Naast zijn wens te willen
vliegen, blijkt hij ook heel muzikaal te zijn en mensen goed aan te
voelen.
Zo
voelt hij aan dat zijn dokter, gespeeld door Lena
Olin, zojuist is
gedumpt door
haar vriendje.
Dit is natuurlijk schrikken voor de dokter, maar zoals
Mr. Jones
dit vaker doet, wordt de dokter overdonderd door zijn charme.
Ook de
collega uit
de bouw vind in hem een goede vriend.
Mr. Jones blijkt manisch depressief en na de euforieperiode komt er een depressieve periode. Die is minder...
Deze film had ik wel eens
gezien, maar zoals dat vroeger ging bij films, was dat een klein
stukje.
Een
tijdje geleden heb ik hem weer eens bekeken.
In eerste instantie dacht ik dat het een zwijmelfilm zou worden.
Maar ik had het
mis, want ,Mr.
Jones, is een mooie film over een verschrikkelijke ziekte, liefde en
vriendschap.