Io sono l'amore, van Luca Guadagnino (2009)
De vrouw des huizes van een Italiaanse aristocratische familie in Milaan, krijgt haar gevoel terug als ze de gerechten van een chef-kok
proeft en later ook zijn lichaam.Het is het jaar 2000, winter, en het sneeuwt in Milaan als de film ons meeneemt naar de villa van de familie Recchi.
Hier is alles in volle gang voor de voorbereiding op het diner ter ere van de verjaardag van opa Recchi.
Zoon Eduardo is tweede geworden in de wedstrijd, maar is niet teleurgesteld.Hij heeft verloren van een chef-kok die stukken beter was.
Opa vindt het maar niets. De Recchi's winnen altijd.
En dan is de toon gezet.
Emma Recchi is dol op haar Eduardo, en hij op haar. Haar man, Tancredi, is een koele kikker. De hele familie wordt voorgesteld.
Opa's verjaardag wordt uitbundig gevierd, omdat het wel eens zijn laatste zou kunnen worden. Gezondheidtechnisch gaat het niet echt lekker.
Hij gaat ook met pensioen en wil zijn textielfabriek, die hij zelf heeft opgebouwd, aan zijn zoon, Tancredi en diens zoon, Eduardo geven.
Nu is Tancredi kunshandelaar, en zijn zoon wil graag een restaurant beginnen. Dus wat moeten ze nu met de fabriek.
Tancredi heeft Emma leren kennen in Rusland. Hij werd verliefd en heeft zijn kunstschat meegenomen naar Milaan.
Emma is meteen in de rol van Milanese vrouw van een aristocraat gestapt, maar je merkt dat ze er van tijd tot tijd genoeg van heeft.Als opa inmiddels een zandwinkeltje heeft, en iedereen druk bezig is, met de fabriek zo snel mogelijk te verkopen,
maakt Emma kennis met Antonio, de beste vriend van haar zoon. Hij maakt de lekkerste gerechten voor haar en ze ontdooit langzaam.
Als haar man in Londen is voor de verkoop, verveelt ze zich te pletter en besluit ze naar San Remo te gaan. Daar wil Antonio zijn restaurantje
gaan beginnen. Ze krijgt hem per ongeluk in het oog, en er komt een spetterende ontmoeting.
Emma komt weer tot bloei en wordt verliefd.
Ze proberen elkaar zo vaak mogelijk te zien, maar lukt dat in zo'n grote familie, waar iedereen wel iemand kent. En verliefd worden op
de beste vriend van je zoon...
Portret van een aristocratische familie rond 2000, waar de Russische Emma, meteen haar plek kreeg toegewezen.
Maar haar temperamentvolle karakter de kop in werd gedrukt. Door de komst van Antonio, is de oude Emma weer teruggekomen.
Schitterende rol van Tilda Swinton, die naarmate ze blijer wordt, steeds luchtigere kleding aantrekt.
Je ziet haar genieten van lekker eten, en tijdens het vrijen met Antonio. Even niet de echtgenote en moeder spelen.
De film volgt qua kleuren de jaargetijden, en tijdens de vrijpartijen van Emma en Antonio, ruik je bijna de planten, het gras en hoor je de
insecten.
De film verloopt traag, maar er is van alles te zien, en te horen.
Als Antonio in beeld komt van Emma, dan komt er meer tempo en kleur. De film wordt fantastisch ondersteund door operamuziek.
Heel mooi gedaan. Het lijkt alsof de regisseur een rondleiding geeft door Milaan, door San Remo, maar ook door de villa.
Ik moest ook denken aan de film "Eden", waarin een vrouw zo ontzettend geniet van wat de kok haar voorzet. Grote blij!