gloria
Gloria, van Sebastián Lelio (2013)
Gescheiden vrouw van in de 50 probeert haar leven vorm te geven, maar niet iedereen die ze tegen komt is uit hetzelfde hout gesneden.
Gloria (Paulina Garcia) is 58, woont in Santiago (Chili), heeft een zoon en een dochter en is gescheiden. Ze heeft een leuke baan, appartement, maar mist wel wat. Een vent. Of gezelschap. Het is een opgewekte vrouw, vol levenslust en passie.
Om dat gezelschap te zoeken gaat ze naar dansfeestjes en avondjes met vrienden. Haar kinderen wonen op zichzelf. En hebben hun eigen leven. Gloria snapt dit. Het doet haar verdriet dat ze haar kinderen niet vaker ziet, of haar kleinkind. Maar ze heeft het een plekje gegeven.
Dan leert ze op een dansavond Rodolfo kennen. Een op het oog gepassioneerde man, houdt van dansen, ook gescheiden, twee kinderen, eigenaar van een pretpark. En Gloria laat hem toe in haar leven. Ze gaat er voor en denkt dat hij oprecht is.
De twee hebben hete sex, en doen andere leuke dingen. Maar zodra de telefoon gaat en zijn volwassen dochters aan de telefoon komen, lijkt er iets te veranderen in Rodolfo. Dit wordt nog eens versterkt als hij zonder opgaaf van reden vertrekt op een familiefeest. Gloria denkt, wat heb ik nu aan mijn fiets hangen?
Mooie, trage, maar interessante karakterfilm over een gescheiden vrouw van in de 50. De camera zit bovenop haar. Niets is privé. Ook haar lichaam wordt in al haar naaktheid getoond. Zonder opsmuk. Gewoon zoals het is.
Ze lijkt door de wol geverfd, en al een en ander te hebben meegemaakt. Weet ook dat als je niets probeert, er niets gebeurt. En dat het wel eens mis kan gaan. Zo is het leven.
Ze gaat naar dansavondjes, lachsessies, avonden met vrienden. Haar vrienden kennen haar beter dan haar eigen kinderen. Dat is au ! Maar wel realiteit. Ze is gecharmeerd van Rodolfo, maar laat niet over zich lopen. De film speelt in Chili, en merendeels in de hoofdstad, Santiago. Gloria heeft niets met politiek. Je ziet wel door haar vrienden hoe de situatie daar is. Maar de film heeft geen politieke lading. Ik heb de film in 2014, volgens mij bij Film by the Sea gezien. En toevallig kwam ie voorbij op NPO1 van de week. Ik was een deel kwijt, maar de boodschap was me nog wel bijgebleven. Mooie, oprechte film !.