Fat Girl, van regisseur Catherine Breillat (2001)
In deze film is het duidelijk hoe de regisseur denkt over de machtsverhoudingen. Twee meisjes dromen ervan op vakantie ontmaagd te worden; de één mooi, de ander niet zo.
De zusjes Elena (Roxane Mesquida) en Anaïs( Anaïs Reboux) zijn met hun ouders in een vakantiepark, waar echt geen moer te beleven is. Zij vervelen zich dan ook stierlijk. Elena is 15 jaar, naïef en mag gezien worden. Haar jongere zus heeft het beter in de gaten, maar haar uiterlijk niet zo erg mee: ze is mollig en kleedt zich hierna. De dames wandelen een stukje en vinden al gauw een terrasje. Alles is vol, maar een charmante jongeman, Fernando ( Libero de Rienzo) biedt Anaïs aan dat de meisjes bij hem mogen zitten. Elena ruikt meteen haar kans en nog voor de bestellingen genuttigd zijn is ze al aan het zoenen met de Italiaan. Haar zus zit erbij en kijkt ernaar. Gevolg is dat Elena naast de knappe Italiaan in zijn sportwagen mag zitten en Anaïs mag teruglopen naar het vakantiepark.
De Italiaan brengt Elena al snel een bezoekje en maakt kennis met de ouders. Ook wij maken dan kennis met de ouders. Het is duidelijk dat moeders nog steeds vindt dat ze er mag zijn, maar vader ziet dit allang niet meer. Hij vindt vakantie helemaal niets en wil zo snel mogelijk naar huis. Ook wordt duidelijk hoe de verhoudingen liggen tussen de ouders en de kinderen. Elena is het liefje en Anaïs het zeurderige zusje." Je bent er zelf schuld aan dat je zo dik bent, want je eet veel te veel".
De kijker heeft allang in de gaten dat de mollige Anaïs zoveel eet van verdriet of frustratie. In het zwembad zingt ze liedjes die duidelijk maken dat ze zich enorm verveeld en dat het haar niet uitmaakt wie haar 'meeneemt'...
Het gaat natuurlijk nog verder, want de Italiaan is maar op een ding uit: het bed in te duiken met de mooie Elena. Dit gebeurt, maar Elena vindt het toch wel eng. De jongeman weet haar een dusdanig schuldgevoel aan te praten dat zij denkt dat zij de schuldige is van dit mislukte avontuur. In het bed aan de overkant zit Anaïs stilletjes te huilen. Aan de ene kant wil zij dit graag meemaken, maar aan de andere kant lijkt het alsof de pijn voelt van haar zuster...
De regisseur heeft nog een heftige verrassing in petto voor ons aan het eind.
Het is duidelijk dat de regisseur het niet zo op heeft met de mannen, want het druipt ervan af dat de Italiaan fout is. De seksscènes zijn behoorlijk expliciet en hij probeert zijn wil op te dringen aan het meisje. En het lukt hem nog ook. Sterker nog, het meisje denkt dat zij ervoor heeft gezorgd dat hij zich 'genaaid' voelt. Al bij het weggaan wil ze het goedmaken. Ik had ook wel zoiets van: " wat een klootzak", maar het lag er wel dik bovenop. Ironisch is ook het einde, maar dat verklap ik niet.
Haar vorige film had ik niet gezien, maar een en ander over gelezen. 'Romance' was behoorlijk snel uit de filmhuizen.
Mooie film, maar houdt in het achterhoofd dat Breillat van de feministische stempel is en die denken dat de mannen de onderdrukkers zijn en de vrouwen de onderdrukten!