Calvaire, van regisseur Fabrice Du Welz (2004)
Rondreizend entertainer Marc Stevens heeft in een bejaardenhuis in de Franse Ardennen moeite de dames van zich af te houden. Dus gaat hij ondanks het bar slechte weer in de donkere dagen voor Kerst op weg en neemt ergens een verkeerde afslag. Iedere cinefiel weet wat dat betekent: een confrontatie met minder wenselijke elementen in de samenleving. De herbergier die de onfortuinlijke zanger onderdak biedt, ziet in hem een vervanging van zijn verdwenen(?) vrouw en de dorpelingen tonen hun ongezonde interesse wanneer ze lucht krijgen van 'haar' terugkeer.
Het begint heel leuk allemaal, want de Belgische Frans Bauer: Marc Stevens ( Laurent Lucas) heeft zijn camper geparkeerd bij een bejaardenhuis. "Bis, encore", luidt het en hij wordt platgedrukt door de fans. Maar dit is het toch niet helemaal en dus gaat de zanger/entertainer net voor de Kerst op zoek naar een andere locatie. Het is slecht weer en donker en uiteraard, zoals het in een thriller betaamt neemt Marc de verkeerde afslag. De techniek van zijn camper laat het afweten en hij ziet zich gestrand in een behoorlijk verlaten deel van België.
Er zit niets anders op dan op zoek te gaan naar leven en dan vindt hij een oude herberg. De vriendelijke herbergier biedt hem onderdak en eten en als Marc de volgende dag ontwaakt ziet hij zijn camper al op het erf staan. Hartstikke goed, denkt hij! De herbergier is erg eenzaam en blij met het verblijf van de gestrande gast. Hij is ook nog technisch en weet wat er schort aan de camper. Met een paar dagen moet het zijn geregeld, maar er moet wel een onderdeel worden besteld. Marc loopt en kijkt wat rond, maar krijgt op zijn hart gedrukt dat hij niet naar het dorp moet gaan.
Herbergier Paul ( Jackie Berroyer ) lijdt onder het verlies van zijn vrouw, die net als Marc, artiest was. Hij vindt het leuk dat Marc er is en met hem te praten, maar als de volgende morgen Paul de motor uit de camper heeft gehaald, denkt Marc zich er het zijne van...
Zo in eerste instantie "zomaar een film in het enorme aanbod op het IFFR 2005", maar een vriendelijke medewerkster van Lantaren in Rotterdam was heel enthousiast, dus ik nam me voor deze film in te plannen in mijn programma. En daar had ik geen spijt van! Nu weer blijkt dat ik niet de enige was, want de film heeft zojuist in Amsterdam op het Fantastic Filmfestival, de prijs voor Beste Film weggehaald.
Deze film heeft toch veel met de manier van interpreteren te maken. Ik merkte dat ik op sommige momenten aan het lachen was, terwijl degene naast me zeer serieus zat te kijken. Calvaire betekent de beproeving, en dat wordt het ook voor de entertainer, want hij komt terecht in een avontuur waarvan hij alleen maar in nachtmerries waarschijnlijk eerder kennis mee heeft gemaakt. De regisseur heeft zijn fantasie de vrije loop gegeven, want er komt van alles bij, om de op het eerste moment lijkende 'spannende thriller', te maken tot een ware horrorfilm. Het camerawerk zorgt ervoor dat we denken ergens in de jaren zeventig te zijn. Als je van een uitdaging houdt en niet terugdeinst voor 'angst', 'religieuze ondertonen', 'lijden', maar vooral ook zwarte humor, dan is dit een aanrader! De dansscène in het café in het dorp is onvergetelijk!