Baby Blue, van regisseur Theo van Gogh (2001)
Maar weer eens naar een Nederlandse film geweest vorige week.
De film draaide in filmhuis
' Lumen', dat wordt gerund door studenten. Een hele leuke tent, moet ik
zeggen.
We begonnen iets later, omdat de draaier er nog niet was, maar dat
mocht de pret
niet drukken.
Direct werd er gemeld dat er gratis koffie en thee was voor
iedereen!
Omdat ik Theo van Gogh ken
van een andere film ' 06' en natuurlijk van televisie, wist ik niet bij
voorbaat
wat me te wachten stond.
Het verhaal begint oer-Hollands en 'veelbelovend' als
een jong stel luidruchtig de liefde bedrijft met het raam open in een
nieuwbouwwijk, ergens in Nederland.
Het zijn een jonge verzekeringsagent, Peter,
(Roeland Fernhout) en zijn vrouw, Marjan, de stewardess (Nienke Römer).
Er komen nieuwe
buren aan de overkant wonen. Hij is de wat oudere fotograaf, Ron,
(Oliver Cotton) en
zij is zijn jonge vrouw, Laura, (Susan Vidler).
We zien langzamerhand dat
Marjan en Ron (al) een verhouding hebben en zo wordt ook Peter
aangetrokken door zijn jonge buurvrouw.
Dan gaat het mis, want
Peter verliest zijn baan. En zo alleen thuis, wordt hij een
gemakkelijke prooi voor zijn wulpse buurvrouw,
die hem niet alleen bolletjes wil
laten indraaien...
Tenminste
zo lijkt het allemaal, want deze psychologische thriller heeft een
interessante
ontwikkeling en een alleraardigst
staartje!
De kijker wordt ook meerdere malen op het verkeerde been gezet, dus je
moet er goed bijblijven!
Goed Nederlands product van
Van Gogh. De film duurt behoorlijk lang, maar je hebt het totaal niet
in de
gaten.
Jack Wouterse is weer op dreef als de asociale racistische
verzekeringsbaas en we zien ook standup-comedian Najib Amhali voorbij
schuiven.
En dan die ondersteuning van de muziek met de waanzinnig goede zangeres
Fiona
Apple met het uiterst zwoele ' Slow as Honey',
die keer op keer door het verhaal
heen sluipt!
Het is zeker een film die je meerdere keren moet bekijken, want ik weet zeker dat ik de eerste keer niet echt alles mee heb gekregen!