Baby Blue, van regisseur Theo van Gogh. (2001)
Maar weer eens naar een Nederlandse film geweest vorige week.
De film draaide in filmhuis ' Lumen', dat wordt gerund door studenten. Een hele leuke tent, moet ik zeggen. We begonnen iets later, omdat de draaier er nog niet was, maar dat mocht de pret niet drukken. Direct werd er gemeld dat er gratis koffie en thee was voor iedereen!
Omdat ik Theo van Gogh ken van een andere film ' 06' en natuurlijk van televisie, wist ik niet bij voorbaat wat me te wachten stond. Het verhaal begint oer-Hollands en 'veelbelovend' als een jong stel luidruchtig de liefde bedrijft met het raam open in een nieuwbouwwijk, ergens in Nederland. Het zijn een jonge verzekeringsagent, Peter, ( Roeland Fernhout) en zijn vrouw, Marjan, de stewardess (Nienke Römer).
Er komen nieuwe buren aan de overkant wonen. Hij is de wat oudere fotograaf, Ron, ( Oliver Cotton) en zij is zijn jonge vrouw, Laura, ( Susan Vidler). We zien langzamerhand dat Marjan en Ron (al) een verhouding hebben en zo wordt ook Peter aangetrokken door zijn jonge buurvrouw. Dan gaat het mis, want Peter verliest zijn baan en zo alleen thuis wordt hij een gemakkelijke prooi voor zijn wulpse buurvrouw die hem niet alleen bolletjes wil laten indraaien...
Tenminste zo lijkt het allemaal, want deze psychologische thriller heeft een interessante ontwikkeling en een alleraardigst staartje! De kijker wordt ook meerdere malen op het verkeerde been gezet, dus je moet er goed bijblijven!
Goed Nederlands product van Van Gogh. De film duurt behoorlijk lang, maar je hebt het totaal niet in de gaten. Jack Wouterse is weer op dreef als de asociale racistische verzekeringsbaas en we zien ook standup-comedian Najib Amhali voorbij schuiven. En dan die ondersteuning van de muziek met de waanzinnig goede zangeres Fiona Apple met het uiterst zwoele ' Slow as Honey', die keer op keer door het verhaal heen sluipt!
Het is zeker een film die je
meerdere keren moet bekijken, want ik weet zeker dat ik de eerste keer niet echt
alles mee heb gekregen!