after life
After Life, van regisseur Hirokazu Koreeda (1998)
Na de dood, komen de overledenen in een tussenruimte waar ze een week krijgen om hun mooiste herinnering mee te nemen naar het hiernamaals.
Iedere maandag staan de begeleiders klaar om overledenen jong en oud te begeleiden naar het hiernamaals. De aankomst is vanuit de mist in een aula van een groot gebouw. Iedereen schrijft zich in en alle begeleiders krijgen een aantal overledenen toegewezen.
De begeleiders moeten samen met de man of vrouw op zoek gaan naar een herinnering uit hun leven. Die herinnering moet heel speciaal zijn, want deze wordt in scène gezet en op vrijdag vertoond in de filmruimte. Zodra de man of vrouw het gevoel krijgt dat het klopt dan gaat hij of zij naar het hiernamaals.
Zo zijn er mensen van allerlei rangen en standen. Mensen van alle leeftijden. Een jong meisje wil graag de herinnering van Splash Mountain meenemen. Een oude heer weet het niet. Hij zegt niets te hebben meegemaakt dat de moeite waard is. Een nog moeilijkere taak voor de begeleiders, want het streven is om ze toch voor vrijdag allemaal op weg geholpen te hebben.
Een man vind eerst dat neuken toch wel het mooiste is, maar komt daar later op terug. Een oudere dame gaat helemaal terug naar haar kindertijd. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal. Maar om daar nu één herinnering uit te pikken...
Het is een mooie gedachte dat je nadat je overleden bent, eerst in een tussenruimte komt, en daar de mogelijkheid krijgt om over je leven na te denken. Als je vervolgens hoort dat die ene specifieke herinnering mag meenemen en je niets meer herinnert, dan moet je toch wel erg goed gaan nadenken.
Of toch niet? Regisseur Koreeda wil duidelijk maken dat het niet uitmaakt wat je kiest. Als het maar belangrijk genoeg voor jou is. En in het leven gaat het niet om die ene sprong uit een vliegtuig of in een ravijn. Het gaat om iets kleiners. Bijna ontastbaar. Maar het is er wel. Een briesje, vallende blaadjes, een muziekstuk. Ga zo maar door. De film is opgebouwd. Op maandag komt de nieuwe lichting en de dagen erna volgt het onderzoek. Op donderdag moet iedereen het definitief weten. En wordt de scène op een filmset in elkaar gezet. De film die gemaakt wordt, is op vrijdag te zien. Voor mij persoonlijk een ontzettend mooie film, die je laat nadenken. Ook speelt in de film de rol van de begeleiders een belangrijke rol. Zij hebben ook een verhaal. Er is geen actie, geen schietscènes, geen achtervolgingen, maar het zijn stuk voor stuk hele mooie verhalen.