Rainman, van regisseur Barry Levinson (1988)
Als de vader van de egocentrische Charlie Babbitt komt te overlijden, komt hij erachter dat hij nog een broer heeft in een tehuis. De broer erft zo'n beetje het hele vermogen van paps en dat zit Charlie toch niet lekker, dus hij besluit hem op te gaan zoeken. Samen gaan ze op pad en leren ze elkaar beter kennen.
Charlie Babbitt, gespeeld door Tom Cruise, baalt als een stekker als hij erachter komt dat niet hij, maar zijn broer Raymond ( Dustin Hoffman), die notabene in een tehuis woont, de erfenis grotendeels krijgt van wijlen papa. Er zit niets anders op voor Charlie dan zijn broer op te zoeken en wellicht een graantje mee te pikken, want Raymond blijkt in een psychiatrisch instituut te wonen en is autistisch.
Nu zij autisten contact gestoord op de één of andere manier en ze leven in hun eigen wereldje. De meesten hebben een abnormaal geheugen voor getallen ( mooie scène in het restaurant ) en moeten alles leren, wat voor ons normaal is. Zo ook Raymond. Raymond weigert te vliegen, want alle airlines zijn wel eens gecrasht, zo weet hij. Behalve Qantas, maar die vliegen dan weer niet het traject dat Charlie wil vliegen. Dus wordt het met de auto. Charlie wil zijn broer leren kennen en krijgt daar ook toestemming voor, maar hij wordt gewaarschuwd dat hij zich geen vreemde verhalen in zijn hoofd moet halen. We komen nu in een bijzondere roadmovie, die van de Oostkust naar de Westkust gaat.
Er gebeurt is wonderlijks, want de macho Charlie, die overigens wel een hele lieve en knappe vriendin heeft ( Valeria Golino), ontdekt dat er meer is dan mooie vrouwen, auto's en veel geld. Zo gaat hij zelfs met zijn broer naar de dokter om te vragen of er niets tegen te doen is! Nee, zegt de arts, hier zult u mee leren leven. Autisten zoals Raymond kunnen helemaal door het lint gaan als ze iets meemaken dat ze als bedreigend ervaren. Een simpele brandmelder kan hiervoor zorgen. Nu moet ik zeggen dat je van dat geluid ook niet vrolijk wordt; maar toch! Alles gaat in een bepaalde volgorde en wordt herhaald. Om 18 uur bijvoorbeeld moet en zal Raymond een bepaalde televisieshow kijken. Charlie begrijpt er niets van, maar hij gaat wel van die rare snuiter houden. Onderweg 'leert' Raymond van alles van de televisie. Van Charlie's vriendin leert hij hoe hij moet dansen en krijgt hij zijn eerste kus. Aangekomen in de appartement van Charlie wordt gaandeweg duidelijk dat het niet mogelijk zal zijn zijn broer daar te houden en voor hem te zorgen
Ontzettend mooie en ontroerende film, die je een goed, weliswaar zwart-wit beeld, geeft over autisten en hun stoornis Maar ook zie je het proces in Charlie groeien, van egoïstische macho naar volwassen mens, met oog voor verantwoordelijkheid en medemens. Ik heb deze film zelf in mijn collectie en hij komt natuurlijk regelmatig voorbij op televisie, dus ik denk dat ik hem zo'n keer of vijf heb gezien en hij blijft goed! Voor Tom Cruise is het vanaf deze film alleen maar bergopwaarts gegaan en Dustin Hoffman speelt een wereldperformance! De film blijft je bij en vooral sommige details, maar wordt niet zwaar. Nu is het niet zo dat alle autisten op Dustin Hoffman lijken, want er zijn zo ontzettend veel gradaties in deze stoornis en de persoon die Hoffman neerzet heeft het in ernstige mate, maar de grote lijnen kloppen. Superaanrader!