Exils, van regisseur Tony Gatlif (2004)
Twee jonge mensen besluiten spontaan het leven in Parijs te laten voor wat het is en naar Algerije te gaan. Al reizend ontmoeten ze kleurrijke mensen en komen ze allerlei situaties die hen sterker maken in de reis op zoek naar zichzelf.
De film opent met een naakte Zano ( Romain Duris) die voor zijn raam staat van zijn appartement in Parijs. Hij is geboren in Algerije, maar door de onrust daar is hij naar Parijs gekomen. Zijn ouders hebben het niet overleefd. Hij tuurt naar buiten en zegt tegen zijn vriendin, Naima (Lubna Azabal), dat hij naar Algerije wil gaan en vraagt of ze mee gaat. "Ok, zegt ze". Naima, heeft iets Arabisch en geen contact meer met haar ouders.
En hier begint de roadmovie van Parijs naar het Zuiden, de grens over met Spanje en door Andalusie. Ze zijn getuige van prachtige landschappen en maken kennis met een groep zigeuners. Een ervaring rijker gaan ze verder door Spanje. De kijker is getuige van prachtige échte flamencomuziek dat van het doek af spettert. De passie is voelbaar! Ze ontmoeten een stel jonge Algerijnen die naar Parijs willen en trekken een tijdje met hen op. Van Spanje is de bedoeling een schip rechtstreeks naar Algiers te nemen, maar een foutje in de regie brengt hen naar Nador in Marokko. Dit wordt niet gemakkelijk want van Nador naar Algiers moet door de bergen, want de grens is officieel gesloten. Het wordt een tocht om nooit te vergeten en als ze eenmaal in Algerije zijn, zijn zij de enige twee die tegen de grote stroom vluchtelingen in lopen in de richting van de steden; schitterend beeld. Zano wil naar zijn geboorteplaats en kijken of het huis er nog staat. Meteen worden ze uitgenodigd, want de familie is er toen de tijd uitgevlucht en het huis lijkt alsof alles nog hetzelfde is. Zano en Naima worden onthaald door de familie van hun vrienden alsof het eigen familie is. Ontzettend gastvrij en zo gaat het toch langzamerhand naar een soort van hoogtepunt toe, waarin Naima zich kan bevrijden van haar verleden.
Wie aan Tony Gatlif denkt, denkt meteen aan prachtige beelden, mooie muziek uit het hart en dat is ook weer het geval in Exils. De enorm krachtige roadmovie neemt de twee mee op reis naar zichzelf. De film is heel sensueel, niet in de laatste plaats door de opzwepende muziek, maar om de manier van filmen. De camera zit er bovenop of weer heel ver vandaan als een soort roofvogel in de lucht. In het begin in Spanje de geweldig mooie flamencoscène, die is in zijn geheel te zien. En dat maakt het ook zo krachtig. Aan het eind wacht nog een prachtig finale, maar die ga ik niet verklappen. Ik had nog niet eerder iets van Gatlif bekeken, maar ik ben om!